Misschien heb je wel eens getwijfeld aan je religieuze overtuigingen, de kerkgemeenschap waarin je zit en misschien zelfs aan God zelf. Sommige overtuigingen voelen niet meer passend, maar eerder beklemmend. Of ze raken je simpelweg niet meer. Twijfel kan verwarrend zijn – alsof je niet alleen je geloof, maar ook jezelf dreigt kwijt te raken.
Twijfel kan verwarrend zijn, zeker als je bent opgegroeid in een omgeving waarin geloof vooral duidelijk en vast omlijnd moest zijn. Je vraagt je dan misschien af:
- Wie ben ik zonder mijn religieuze overtuigingen?
- Hoe kan ik nog met God verbinden als ik niet meer alles geloof wat me is geleerd?
- Als ik over één ding twijfel, hoe zit het dan met al het andere?
Wanneer er in onze omgeving geen ruimte is voor twijfels, moeilijke vragen of een andere overtuiging, kan dit leiden tot zelfontkenning. We proberen dan te voldoen aan verwachtingen door dat wat in ons omgaat te verdrukken en negeren. Het maakt dat we na een tijd niet meer goed weten wie we echt zijn en wat we werkelijk voelen en denken. We passen ons telkens weer een klein stukje aan. Voor veiligheid, voor rust of omdat we denken dat het zo hoort. Zo geraken we steeds meer verwijderd van onszelf.
Geloven zoals het hoort - of zoals het voelt?
Een gezond geloofsleven betekent voor mij: geloven vanuit je werkelijke zelf – met al je emoties, je gedachten, je lichaam én je ziel. Het betekent dat je er helemaal mag zijn, inclusief twijfels, vragen, verlangens en gevoelens. Of ze nu gepast of ongepast zijn volgens het religieus systeem.
Juist wanneer je jezelf helemaal toelaat, wordt ook je verbinding met God dieper en authentieker. Want hoe kun je God ten volle ervaren, als je jezelf niet volledig mag ervaren?
Twijfel hoeft dus geen bedreiging te zijn. Integendeel, het is een weg naar groei. Door ruimte te geven aan je vragen ontdek je wat er echt leeft in je binnenste – wat je mag loslaten, en wat juist dieper wortel wil schieten. Geloof mag dan veranderen, verdiepen en verschuiven in alle vrijheid. Net zoals wij dat als mens doorheen ons leven behoren te doen.
Mijn eigen zoektocht
Ook ik heb jarenlang die spanning gevoeld in de kerk en heb véél getwijfeld. Toch was ik bang om werkelijk te voelen en te uiten wat er in mij omging. Ik was het bijvoorbeeld regelmatig niet eens met bepaalde zaken, maar sprak me daar niet over uit, bang voor oordeel en uitsluiting. Toen ik verliefd was op een meisje, negeerde ik die gevoelens. Ik had namelijk geleerd dat dit zondig was en niet ‘van God’. Ik luisterde niet naar bepaalde ‘duivelse’ muziek, desondanks dat ik het eigenlijk wel hele leuke muziek vond.
Ik voelde de voortdurende spanning tussen wie ik werkelijk was en de religie waar ik probeerde deel van uit te maken. Toen ik op mijn zestiende uit de kerk ging, was ik zo moe van alles wat met religie te maken had, dat ik besliste om gewoonweg niets meer te geloven. Niets meer van wat mensen me hadden verteld, van wat ik had geleerd, van wat er in de Bijbel stond…. Niets.
Enkel mijn eigen ervaringen met God – die niemand anders had “beïnvloed” bewaarde ik.
En, vele jaren later, kon ik vanuit die leegte weer iets opbouwen. Deze keer niet vanuit wat anderen mij vertelden, maar vanuit mijn eigen ervaring. Ik liet mezelf toe om vrij te zijn van overtuigingen, van proberen verklaren, van te willen begrijpen of controleren. Voor het eerst werd mijn geloofsleven gevormd vanuit innerlijke vrijheid en diepgang – onbegrensd en voortdurend in beweging. En zo merkte ik dat, hoe dichter ik tot mezelf kwam, hoe ik dichter ik naderde bij God.
Tussen geloof en twijfel: reflectiemoment
- Herken je de innerlijke strijd van twijfelen aan je geloof of aan jezelf?
- Zijn er gedachten, gevoelens of verlangens die je moeilijk durft toe te laten — uit angst, schaamte, of oordeel? Of voel je ruimte om helemaal jezelf te zijn?
- Welke kanten van jezelf houd je nog verborgen, en verlangen ernaar gezien te worden? Wat is een eerste, kleine, stap die je kan zetten om dit stukje van jezelf toe te laten?
Je hoeft niet meteen antwoorden te vinden. Het is genoeg om de vragen te laten bestaan. Gun jezelf de ruimte om te voelen, te zoeken en jezelf serieus te nemen — precies zoals je nu bent.
Reactie plaatsen
Reacties