Heb jij weleens het gevoel gehad dat je niet helemaal jezelf kon zijn? Misschien ben je opgegroeid binnen een religie of in een gezin waarin bepaalde gevoelens of gedragingen niet werden geaccepteerd. Of kreeg je van jongs af aan signalen dat bepaalde kanten van jou te veel waren, niet genoeg, gevaarlijk of zelfs zondig.

Misschien heb je wel eens getwijfeld aan je religieuze overtuigingen, de kerkgemeenschap waarin je zit en misschien zelfs aan God zelf. Sommige overtuigingen voelen niet meer passend, maar eerder beklemmend. Of ze raken je simpelweg niet meer. Twijfel kan verwarrend zijn – alsof je niet alleen je geloof, maar ook jezelf dreigt kwijt te raken.

Toen ik enkele jaren geleden begon te schrijven over religie, schreef ik enkel over het zoeken naar God. Niet over religieus trauma. Want ik dacht “Zo erg was het toch niet?”. Ik was niet mishandeld. Ik was niet uit een sekte gevlucht. Ik ben zelfs best vrij opgevoed. Bovendien heeft religie me ook veel moois gegeven. Toch voelde ik tijdens het schrijven iets waarvan ik dacht dat het al lang voorbij was: een diep verdriet, verontwaardiging en boosheid.